Απλήρωτοι Εργαζόμενοι στις Προνοιακές Μονάδες της Δυτικής Ελλάδας
Σοβαρές Καταγγελίες για Αδιαφορία και Υποαμοιβή
Μία απαράδεκτη κατάσταση έχει προκύψει στις προνοιακές μονάδες του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με καταγγελίες της ΠΟΕΔΗΝ. Συγκεκριμένα, 18 εργαζόμενοι παραμένουν χωρίς πληρωμή εδώ και τρεις μήνες, την περίοδο μάλιστα της Μεγάλης Εβδομάδας, όταν οι γιορτές θα έπρεπε να είναι στιγμή χαράς και κοινωνικής συνοχής.
«Οι εργαζόμενοι αυτοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής πρόνοιας, και το μόνο που τους προσφέρει το κράτος είναι να γιορτάσουν χωρίς δυνατότητα προμήθειας των βασικών αναγκών τους», δήλωσε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλης Γιαννάκος. Επιπλέον, όπως ανέφερε, οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι είναι γονείς μικρών παιδιών και περιμένουν με αγωνία τις γιορτές.
Απόγνωση και Συναισθηματική Κάλυψη
Η κατάσταση επιδεινώθηκε, καθώς ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ επισκέφθηκε τις προνοιακές μονάδες την περασμένη Παρασκευή. «Οι συνάδελφοί μου εκλιπαρούσαν για πληρωμή, αρκετοί μάλιστα έκλαιγαν. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν οικογένειες και σε μία συγκεκριμένη περίπτωση, η συνάδελφος κινδυνεύει να μείνει στον δρόμο αν δεν πληρώσει το ενοίκιο», τόνισε ο κ. Γιαννάκος.
Ο ίδιος έχει επικοινωνήσει με συνεργάτες της υπουργού Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Δόμνας Μιχαηλίδου, προσπαθώντας να φέρει την κατάσταση στην προσοχή της Υπουργού για να βρεθεί λύση. Παρά το ενδιαφέρον που φάνηκε από την πλευρά της υπουργού, οι παρεμβάσεις που έγιναν μέχρι στιγμής δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Σοβαρές Συνέπειες και Γιορτές Χωρίς Χαρά
«Στην καλύτερη περίπτωση, μας ενημέρωσαν ότι θα πληρωθούν στο τέλος του μήνα. Ωστόσο, οι συνάδερφοι θα περάσουν ένα μαρτυρικό Πάσχα και μία συνάδελφος θα βρεθεί με την οικογένειά της στον δρόμο», πρόσθεσε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, υπογραμμίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης.
«Η ντροπή είναι μεγάλη για όλους μας», δήλωσε χαρακτηριστικά, επαναλαμβάνοντας την ανάγκη να γίνουν άμεσα οι απαιτούμενες πληρωμές προς τους εργαζόμενους. Αυτή η κατάσταση αποδεικνύει την αδιαφορία του κράτους απέναντι στους ανθρώπους που προσφέρουν ακούραστα τις υπηρεσίες τους και στηρίζουν τις πιο ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού.