Οι Μνήμες του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης: Η Ιστορία του Μιλφέιγ

Το ιστορικό Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης διακρινόταν για την αυστηρή αλλά δίκαιη προσέγγισή του στην εκπαίδευση, προσφέροντας στους μαθητές του τη γνώση και την πειθαρχία που απαιτούνταν για την ανάπτυξή τους. Παρά τη σοβαρότητα της εποχής, το σχολείο φημιζόταν για τους άριστους καθηγητές του και το επίπεδο των σπουδαστών του, με καταξιωμένη φήμη που ξεπερνούσε τα όρια της περιοχής.

Με την επιβολή της Χούντας τον Απρίλιο του 1967, η αυστηρότητα στην καθημερινότητα των μαθητών για υπακούει τους κανόνες και τις εντολές του σχολείου αυξήθηκε δραματικά. Κάθε πρωί, μετά την προσευχή, ο γυμνασιάρχης ανακοινώνει με αυστηρότητα τις επιτρεπόμενες και τις απαγορευμένες συμπεριφορές, αφήνοντας μια αίσθηση ανασφάλειας και πίεσης στους μαθητές. Ωστόσο, οι μαθητές που βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτές τις προκλήσεις ανέπτυξαν μια προσαρμοστικότητα και υπομονή, συχνά αντιμετωπίζοντας τις δύσκολες συνθήκες της εποχής με καρτερία, αρκετές φορές κατάσταση που θυμίζει την «υπακοή» των καλόγερων.

Μία από τις πολλές απαγορεύσεις που επικρατούσαν τότε αφορούσε την παραμονή στα ζαχαροπλαστεία της πλατείας. «Θα τρώτε το γλυκό σας, θα πληρώνετε και θα φεύγετε» ήταν η επιταγή των καθηγητών. Ωστόσο, οι μαθητές, κυρίως από φτωχές οικογένειες, είχαν βρει εναλλακτικές λύσεις, όπως το ζαχαροπλαστείο των ΑΦΩΝ ΚΑΙΣΑΡΗ, κάτω από το σινεμά ΦΛΟΡΑΛ. Εκεί, απολάμβαναν γλυκά και είχαν την ελευθερία να καθίσουν χωρίς τον φόβο μιας πειθαρχικής ποινής.

Ωστόσο, η ανάγκη για “χειραφέτηση” από την παιδική ηλικία τους ώθησε να επισκεφθούν και το φημισμένο Ζαχαροπλαστείο του ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ. Το περιβάλλον ήταν ελκυστικό και τα γλυκά του είχαν φήμη καθώς ένα από τα αγαπημένα τους γλυκίσματα, το προφιτερόλ. Μια Κυριακή, ύστερα από τη σύσταση ενός συμμαθητή, αποφάσισαν να παραγγείλουν μιλφέιγ, ένα γλυκό που δεν είχαν δοκιμάσει ποτέ. Ήταν μια νέα εμπειρία και, παρόλο που η οπτική του μιλφέιγ τους απογοήτευσε αρχικά, η γεύση του αποδείχθηκε μαγευτική.

Η πρώτη επαφή με το μιλφέιγ εξελίχθηκε σε κωμική ιστορία. Καθώς προσπάθησαν να το κόψουν με πιρούνι και μαχαίρι, το γλυκό διαλύθηκε, προκαλώντας γέλια και ευχάριστη διάθεση ανάμεσα τους. Το γέλιο και η φιλία τους έκαναν το γλυκό ακόμα πιο νόστιμο, και η στιγμή αυτή τους συνέδεσε περισσότερο. Ωστόσο, η ευχάριστη ατμόσφαιρα διακόπηκε από την παρουσία ενός καθηγητή, που παρότι ήταν απαιτητικός, τους υπενθύμισε τις κανόνες του σχολείου.

Με μια ελαφριά διάθεση και χωρίς πικρία, αποχαιρέτησαν τον καθηγητή και έφυγαν από το Ζαχαροπλαστείο, διατηρώντας τη γλυκιά εμπειρία του μιλφέιγ ζωντανή στις αναμνήσεις τους. Αυτή η ιστορία, γεμάτη γλυκιά νοσταλγία, μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά μεταξύ των παλιών συμμαθητών, θυμίζοντας έναν δύσκολο αλλά και συνάμα όμορφο καιρό στον τόπο τους, την Σπάρτη, που «όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Σπάρτη 24-3-2025

Βαγγέλης Μητράκος