Η Αυταρχική Πολιτική της Κυβέρνησης και οι Επιπτώσεις στην Εκπαίδευση

Η πρόσφατη δήλωση του Πρωθυπουργού σχετικά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ανέδειξε μια δυσάρεστη πραγματικότητα: την απομάκρυνση των πολιτών από την πολιτική και την απαίτηση φοβερών ευθυνών από τους εργαζόμενους στον τομέα της εκπαίδευσης. Αντί η κυβέρνηση να αναγνωρίσει τα συστημικά προβλήματα και να προτείνει λύσεις, επιλέγει να ρίξει τις ευθύνες στους εκπαιδευτικούς, εφαρμόζοντας μια λογική αυταρχισμού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη δήλωσή του, οδηγεί τις διαδικασίες αξιολόγησης σε μια αδιέξοδη κατεύθυνση, επιβεβαιώνοντας ότι η πολιτική του αποτυγχάνει, ουσιαστικά επιλέγοντας να στοχοποιήσει όσους αμφισβητούν την προσέγγισή του.

Ο Πρωθυπουργός ανέφερε ότι “αν κάποιος αρνείται επί της αρχής να αξιολογηθεί, δεν πρέπει να έχει θέση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης.” Αυτή η δήλωση δεν είναι απλά αμφιλεγόμενη, αλλά υποδηλώνει μια σοβαρή παραβίαση της ελευθερίας της σκέψης. Αναγνωρίζει την ανεπάρκεια της διαδικασίας αξιολόγησης και, αντί να απευθυνθεί προς την επίλυσή της, επιλέγει να χρησιμοποιήσει την εξουσία του για να δημιουργήσει μια κατασταλτική ατμόσφαιρα προς όσους διαφωνούν. Ο στόχος δεν είναι η βελτίωση της εκπαίδευσης, αλλά η επιβολή της συμμόρφωσης.

Η χρήση του όρου “επί της αρχής” στην εξέταση των εκπαιδευτικών προτείνει ότι η αποδοχή της αξιολόγησης είναι πιο σημαντική από την απόδοση και τη συμπεριφορά τους μέσα στην τάξη. Κύριος στόχος στην ουσία είναι να επιβεβαιωθεί μια “σωστή” ιδεολογία, που καταδικαστικά στην αμφισβήτηση ή την κριτική σκέψη. Έτσι, οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αναγνωρίσουν την ισχύ της πειθαρχίας, παραβλέποντας τις ανάγκες των μαθητών και την ποιότητα της εκπαίδευσης.

Δηλαδή, η δήλωση του Πρωθυπουργού δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τον πυρήνα του δημόσιου σχολείου. Στον κόσμο της εκπαίδευσης, όπως διατείνεται και η κυρία Μιχαηλίδου, είναι αναγκαίο να προωθείται η κριτική σκέψη. Ωστόσο, οι πρόσφατες δηλώσεις του Πρωθυπουργού δείχνουν ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι εκπαιδευτικοί δέχονται σφοδρές πιέσεις για να συμμορφωθούν με την κυβερνητική γραμμή, συμβάλλοντας μοιραία στη διάλυση της κριτικής σκέψης στον εκπαιδευτικό χώρο.

Αυτές οι πολιτικές οδηγοί της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αν δεν ανατραπούν, θα καταλήξουν σε μια εκπαίδευση που προάγει την υποταγή αντί της σκέψης. Ο αυταρχισμός της κυβέρνησης εδραιώνεται μέσα από την επικίνδυνη τάση της πολιτικής εκκαθάρισης, που απο βραχυχρόνια μπορεί να φαίνεται αποτελεσματική, αλλά μακροπρόθεσμα απειλεί τη δημοκρατία και την εκπαίδευση στη χώρα μας. Οι εκπαιδευτικοί που τολμούν να εκφράσουν τη διαφοροποίησή τους δεν είναι οι εχθροί της εκπαίδευσης, αλλά οι φρουροί της της ελευθερίας σκέψης που απαιτεί ο σύγχρονος κόσμος.

Τελικά, η προσπάθεια της κυβέρνησης να ελέγξει τη σκέψη και την ατομική έκφραση μέσα στο δημόσιο σχολείο, συνεχίζει να υποσκάπτει τον πυρήνα της δημοκρατίας και της εκπαίδευσης. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν περιορίζεται μόνο στα εργασιακά τους δικαιώματα, αλλά επεκτείνεται στη δέσμευση για την προάσπιση της παιδαγωγικής ελευθερίας και της ελευθερίας της σκέψης που είναι αναγκαία για την ανάπτυξη σκεπτόμενων πολιτών.

Παναγιώτης Κουμουνδούρος
Εκπαιδευτικός