Μια Ιστορία Ζωής στη Σπάρτη

Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Αγαπώ τα παλληκάρια
που δεν ξέρουν για φεγγάρια
που μυρίζουνε ασβέστη και μπογιές
κι ανταμώνουνε τα βράδια
σε απόμερα πατάρια
και διαβάζουν τις φτωχές τους τις καρδιές

Λευτέρης Παπαδόπουλος

Η καθημερινότητα για πολλούς στη Σπάρτη κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα αποτελούνταν από σκληρή εργασία και μόχθο. Οι άνθρωποι μετρούσαν τις ημέρες της εβδομάδας με τις προκλήσεις της ζωής, από το πρωί μέχρι το βράδυ, αναζητώντας το «πικρό μεροκάματο». Ωστόσο, το Σαββατόβραδο ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή για τους νέους. Ξεφορτώνονταν τον ίδρωτα της σκληρής εργασίας, απολαμβάνονταν ένα αναζωογονητικό μπάνιο, και προετοιμάζονταν για μια έξοδο με την παρέα. Επιλέγανε ρούχα που είχαν φρεσκοπλυθεί και σιδερωθεί από τις μητέρες τους και προχωρούσαν να αναζητήσουν διασκέδαση, είτε σε κάποιο σινεμά είτε σε μια ταβέρνα της γειτονιάς, με στόχο να ξεκουραστούν και να ζωντανεύσουν τα όνειρά τους.

Η Κυριακή τους συνάρπαζε. Ντυμένοι με τα καλύτερά τους, ανέβαιναν στην εκκλησία, γνωρίζοντας πως εκεί βρισκόταν η θεϊκή παρουσία της Παναγίας και του Χριστού, τους οποίους ήθελαν να ευχαριστήσουν. Μετά την εκκλησία, οι νέοι συνήθιζαν να βολτάρουν στις Καμάρες ή να μαζεύονται σε πηγαδάκια έξω από το «ΦΛΟΡΑΛ», απολαμβάνοντας καφέ και κουβέντα, προτού επιδιώξουν μια επίσκεψη στην ταβέρνα της γειτονιάς, που τις Κυριακές παρέμενε ανοιχτή από το πρωί.

Η Παρέα που Αποτυπώθηκε στον Χρόνο

Μέσα σε αυτή τη ζωντανή ατμόσφαιρα, ανήκε και η παρέα της φωτογραφίας, δηλαδή ο Στράτης, ο Σταύρος, ο Γιάννης, ο Γιώργος και ο Παναγιώτης. Ήταν μια Κυριακή του 1968 και, μετά από μια χαρούμενη βόλτα στο κέντρο της Σπάρτης, κατευθύνονταν προς το αυθεντικό ταβερνάκι του Τσούση κοντά στο νεκροταφείο του Αϊ-Γιώργη. Εδώ, η ταβέρνα του Τσούση είχε αφήσει το στίγμα της στον τόπο, με παραδοσιακούς μεζέδες και ανθρώπους που εργάστηκαν σκληρά για την επιβίωση και την αναγνώρισή της.

Η ιστορία του Τσούση ξεκινά το 1921, όταν ο Λεωνίδας Τσούσης και η οικογένειά του ήρθαν από την Αιτωλοακαρνανία και εγκαταστάθηκαν στο Ψυχικό, ανοίγοντας ταβέρνα κάτω από το σπίτι τους. Η παράδοση συνεχίστηκε και από τον γιο του Γιώργη και αργότερα από τον εγγονό του, αποτελώντας σημείο αναφοράς για τους ντόπιους.

Μια Τυχαία Συνάντηση με την Τύχη

Καθώς οι πέντε φίλοι πλησίαζαν την ταβέρνα, πρόσεξαν ένα πρασινωπό χαρτί που ανεμότριβε στην άσφαλτο. Ξαφνικά, το συγκέντρωσαν και διαπίστωσαν ότι ήταν ένα αμερικάνικο δεκαδόλλαρο. Η ανακάλυψη του δεκαδόλλαρου προκάλεσε μεγάλη χαρά και έκπληξη, καθώς δεν είχαν συνηθίσει σε τέτοιες τύχες.

Αυτή η εποχή, το δολάριο ήταν περιζήτητο, με την ισοτιμία του να είναι ευνοϊκή για τους Έλληνες, οι οποίοι υποδέχονταν επιστολές και «τσέκια» από οικογένειες που βρίσκονταν στην Αμερική. Οι φίλοι, κατενθουσιασμένοι, κατευθύνθηκαν στην ταβέρνα και, με το δεκαδόλλαρο, αγόρασαν τσιγάρα και νόστιμα φαγητά, γιορτάζοντας με ένα σύμπλεγμα αμερικανικής βοήθειας.

Αναμνήσεις που Δημιουργήθηκαν με Χαμόγελα

Καθώς απολάμβαναν την έξοδό τους, ο Παναγιώτης Χριστοδουλόπουλος, γνωστός φωτογράφος της Σπάρτης, μπήκε στην ταβέρνα και οι φίλοι του ζήτησαν να τους φωτογραφίσει. Φροντίζοντας την εμφάνισή τους, περιμένοντας με χαμόγελο, μοιράστηκαν τη χαρά και την ευτυχία που έζησαν με αυτήν την τυχαία ανακάλυψη.

Από αριστερά στη φωτογραφία, διακρίνονται:
Περγαντής Στράτης, Φράγκος Σταύρος, Νιάρχος Γιάννης, Κανελλάκος Γιώργος, Μπουγάδης Παναγιώτης.

*Πηγή φωτογραφίας: Στράτης Περγαντής

*Πληροφορίες: Γιάννης Νιάρχος, Παν. Πατσαλός

*Τους ευχαριστώ όλους

Πηγή: NotosPress