Σφαγή των Καλαβρύτων: Μια Ζωντανή Μαρτυρία Ραγισμένων Ψυχών
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ. Ένα από τα πιο φρικτά εγκλήματα πολέμου των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εκτυλίσσεται στα Καλάβρυτα το 1943, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία. Παρά την πάροδο των χρόνων, οι μνήμες αυτού του θηριώδους γεγονότος παραμένουν ζωντανές και οι επιζώντες συνεχίζουν να καταθέτουν τις μαρτυρίες τους για τη συλλογική μας μνήμη. Η 86χρονη Ειρήνη Λεχουρίτη, επιζήσασα από την Ολοκαύτωμα, μοιράζεται την προσωπική της εμπειρία με συγκλονιστικές λεπτομέρειες, 80 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου.
Το Χρονικό της Φρίκης
«Ήρθε ένας Ιταλός και μας είπε “Σε μία ώρα, φόκο φόκο, θα βάλουν φωτιά και μπουμ”, ότι θα σκοτώσουν. Η μητέρα μου είπε στον πατέρα μου: “Ζήση, πάρε το παιδάκι μας και να φύγετε” και ο πατέρας μου απάντησε: “δεν έχω κάνει τίποτα, γιατί να φύγω; Δεν έχω πειράξει κανέναν”», αφηγείται η κυρία Ειρήνη με λεπτομέρεια που προκαλεί δέος.
Ο Ιταλός διάσωνος βοήθησε τη μητέρα της να κρύψει προίκες και προσωπικά αντικείμενα στον κήπο του σπιτιού τους, κατ’ αυτή τη φρικτή στιγμή. Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων θεωρείται μία από τις πιο ανατριχιαστικές θηριωδίες που διαπράχθηκαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, με την ημερομηνία 13 Δεκεμβρίου 1943 να έχει μείνει ιστορικά χαραγμένη.
Τα ναζιστικά στρατεύματα προχώρησαν σε μαζική σφαγή του σχεδόν συνολικού ανδρικού πληθυσμού, λεηλατώντας την πόλη και πυρπολώντας σπίτια, σχολεία και εκκλησίες. Μέσα σε αυτές τις φρικαλεότητες, τα κατοχικά στρατεύματα κατάφεραν να μεταφέρουν περισσότερα από 2.000 ζώα και οι λεηλασίες έφτασαν περίπου τα 260.000.000 δραχμές.
«Ήμουν τεσσερισήμισι με πέντε χρονών. Απ’ έξω ήταν Γερμανοί, διασπάθιζαν τους άντρες από τις γυναίκες. Πήραν τους άντρες και τους πήγαν στον λόφο του Καππή. Ρίξανε μία χειροβομβίδα, κόκκινη, αυτό ήταν το σήμα για να αρχίσει η εκτέλεση. Μία δασκάλα, η οποία ήταν πιο νέα, άρχισε να πετάει τα παιδιά έξω από τα παράθυρα του σχολείου για να μην καούμε», θυμάται η κα Λεχουρίτη με φωνή γεμάτη συναισθηματική φόρτιση.
Η Δύναμη της Μητρότητας και της Αντίστασης
Στη συνέχεια, οι γυναίκες της περιοχής, αδύναμες και τρομαγμένες, βρέθηκαν στο λόφο. Μόλις 13 άτομα κατάφεραν να επιζήσουν από τη φρίκη. Το δράμα τους να θάψουν τους συγχωριανούς τους ήταν αβάσταχτο, καθώς δεν είχαν διαθέσιμα ούτε σκαπτικά εργαλεία. «Προσπαθήσαμε να επιβιώσουμε με ελάχιστους πόρους, το φαγητό ήταν πολυτέλεια», αναφέρει η κα Λεχουρίτη, υπογραμμίζοντας την αγωνία αρχικής επιβίωσης.
«Οι μητέρες μας έγιναν άντρες και γυναίκες, αγωνίζονταν να μας μεγαλώσουν. Θυμάμαι τις ημέρες που κάναμε μάθημα σε ένα σπίτι που είχε επιβιώσει. Μας έδιναν ελάχιστο γάλα σε σκόνη και ένα πρόχειρο γεύμα. Με την αγάπη των μητέρων μας, αντιμετωπίσαμε τα πάντα», προσθέτει η κα Λεχουρίτη με σεβασμό και ευγνωμοσύνη για τη δύναμη της μητρότητας.
Η Αναζήτηση Δικαιοσύνης
Η Σφαγή των Καλαβρύτων έχει χαρακτηριστεί διεθνώς ως έγκλημα πολέμου. Σε μόλις δύο αξιωματούχους επιβλήθηκαν ποινές για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τη Βέρμαχτ στην περιοχή, και οι ποινές τους αναστάλθηκαν σύντομα λόγω γενικής αμνηστίας. Ο διάσημος πρωταγωνιστής της σφαγής, Karl von Le Suire, ουδέποτε δικάστηκε.
Η αναζήτηση των γερμανικών επανορθώσεων αποτελεί σταθερή προτεραιότητα του Δήμου Καλαβρύτων, όπου ο Δήμαρχος υπηρέτησε ως πρόεδρος των μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας, αγωνιζόμενος για τη δικαίωση των θυμάτων και την επανορθωτική πολιτική.
Ερωτώμενη για τους Γερμανούς, η κα Λεχουρίτη αναφέρει: «Λέω ό,τι έγινε, έγινε. Οι άνδρες μας δεν πρόκειται να επιστρέψουν. Αν αισθάνομαι κακία για αυτούς, δεν έχει σημασία. Ας τους συγχωρέσει ο Θεός», κλείνοντας χαρακτηριστικά ότι ό,τι συνέβη στο παρελθόν δεν πρέπει να ξεχνιέται, γιατί οι συνέπειες του πολέμου είναι διαχρονικές.
«Ποτέ πόλεμος» δηλώνει με έμφαση η κυρία Ειρήνη, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα στους ηγέτες του κόσμου για διαρκή ειρηνική συνεννόηση και σεβασμό στη ζωή.
Πηγή: NotosPress